II

Mam wrażenie, że niektórzy, nie wszyscy,  są zdania, że obietnice nie wymagają pokrycia. Są tylko chwilowym 'czymś'. Chwilową deklaracją. A później? Później odchodzą w niepamięć jak wspomnienie o zimie sprzed kilkunastu lat, pod warunkiem, że ta zima była zwyczajną zimą, pozbawioną rewelacji i szczególnych zdarzeń. Te 'obietnice' podobne są do kłamstw z rodzaju tych , w które łatwo uwierzyć. Te dotyczące błahych, mało ważnych spraw. Ot drobne odbiegnięcie od prawdy niemające większego wpływu na całość. Jednak jest to kłamstwo. Jak fałszywa przysięga.

Trudno jest ufać. Tym bardziej zaufać. Zaufać ponownie. Bo kto da gwarancję, że nie będzie żadnych nieszczerości? Ten kto wcześniej nie widział potrzeby mówienia prawdy?

Z drugiej strony z ponownym zaufaniem jest jak wchodzeniem drugi raz do tej samej rzeki. Od momentu wyjścia do powrotu mogła się zmienić. Na pierwszy rzut oka jej fizyczność wydaje się być niezmienioną ale z ponownym 'poznaniem' może okazać się, że jednak nie jest tą samą rzeką którą pamiętaliśmy, nie jest tą którą znaliśmy. Jej woda, czyli 'wnętrze' mogło zostać zatrute lub pozostać bez zmian. Może być dzięki czyjejś pracy czystsza. Ktoś mógł ją 'uzdrowić' ale nie można tego ocenić z daleka, nie zbliżając się. Trudno to stwierdzić wyłącznie po jej biegu czy szumie. Potrzebna jest bezpośrednia 'relacja'. Nie jest dobre zakładanie, że jest zanieczyszczona lub ślepa wiara w jej nieskazitelność. Podobnie jak z owym ponownym zaufaniem. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. 

Ktoś mógłby powiedzieć, że mówiąc o nieprawdzie widzę źdźbło w cudzym oku a nie dostrzegam belki we własnym. Nie. Staram się jak mogę unikania blefu. Często się udaje ale.. Drobne kłamstwa się zdarzają każdemu, bez wyjątku. Rzeczą ludzką jest błądzić. 

Jestem tolerancyjna. Do czasu. Prawda nie może być nieszczera. 

To świat w którym szczerość więdnie
Kłamstwo trzyma w szponach
Wokół czają się fałsz i zdrada
Prawda jest najcenniejsza
Używa się jej oszczędnie.